Powołany uchwałą WRN nr VII/40/89 w Przemyślu z dnia 13 lipca 1989 r., utrzymany w mocy Obwieszczeniem Wojewody Przemyskiego z dnia 11 grudnia 1990 roku zaktualizowany Rozporządzeniem Wojewody Przemyskiego nr 11 z dnia 24 kwietnia 1997 roku, o powierzchni 20.376 ha, z tego 16.237 ha położone jest na terenie gmin województwa podkarpackiego: Horyniec i Narol, a 4.019 ha na terenie woj. lubelskiego.
Zajmuje w granicach Polski najbardziej wysunięty na południowy wschód fragment Roztocza. Zróżnicowana budowa geomorfologiczna dodaje Parkowi niezwykłego uroku. Występują w nim formy wypukłe: garby, płaskowyże, pagórki i wąwozy oraz obniżenia: doliny, kotliny i padoły. Różnice wysokości sięgają 80 - 200 m, a nachylenia stoków dochodzą do 45 stopni. Najbardziej widocznym rysem rzeźby są licznie występujące ostańce, tworzące wyizolowane pagóry lub grupy wzniesień. Najwyższe (w granicach Polski) to: Wielki Dział (395 m. n.p.m.) oraz Długi i Krągły Goraj (390 m. n.p.m.). Niższe garby tworzą wierzchowiny (od 270 do 360 m. n.p.m.).Charakterystyczne jednostki obniżeń to wąskie lecz długie doliny rzek Tanwi i Raty oraz suche doliny i wąwozy. Wielkim bogactwem Parku są zwarte kompleksy leśne. Najwyższą wartość przyrodniczą mają drzewostany bukowe grupujące się we wschodniej, północnej i południowej części Parku. Największą powierzchnię zajmują drzewostany ze znacznym udziałem sosny, głównie na gruntach porolnych. Występują też drzewostany z dominacją jodły, dębu i brzozy. Charakterystycznym zbiorowiskiem Roztocza jest buczyna karpacka, której największe powierzchnie zachowały się na zachód od Hrebennego oraz na północ i wschód od Nowin Horynieckich. Wierzchowiny Parku zajmują grądy lipowo - grabowe. Uboższe siedliska zajmują bory mieszane. Najcenniejszym zbiorowiskiem jest wyżynny bór mieszany oraz suboceaniczny bór świeży. Obniżenia międzywydmowe obszaru źródliskowego Tanwi zajmują torfowiska przejściowe i wysokie.
Najwartościowsze elementy przyrodniczo - krajobrazowe objęte są ochroną rezerwatową.
Osobliwością geologiczną są skalne wychodnie wapienno - margliste w Monastyrzu uznane za pomnik przyrody. W wyniku przeprowadzonej inwentaryzacji przyrodniczej stwierdzono potrzebę objęcia tą formą ochrony przyrody jeszcze ok. 70 obiektów przyrodniczych. Przeważają pojedyncze lipy, dęby i buki. Spośród licznie reprezentowanej grupy roślin chronionych wymienić należy: powojnik prosty, rosiczkę okrągłolistną i pośrednią, widłak torfowy i wroniec, kłokoczkę południową, lilię złotogłów, orlik pospolity, śnieżyczkę przebiśnieg, kruszczyk szerokolistny i buławnik wielkokwiatowy. Z innych interesujących roślin występuje także lulecznica kraińska. Teren Parku jest ciekawy również pod względem faunistycznym. Zróżnicowany w gatunki jest świat owadów z elementami południowschodnimi: siodlarką samotną, świerszczem szarym, długoskrzydlakiem sierposzem oraz tropikalnymi - modliszką. Spotyka się również gatunki górskie, m.in. nadobnicę alpejską. W strumieniach potoków pływa pstrąg potokowy. Występujące gady to: zaskroniec, padalec, jaszczurka zwinka i żyworodna. Możliwe jest występowanie węża Eskulapa oraz gniewosza plamistego. Płazy to głównie gatunki chronione: ropucha szara, zielona i paskówka, rzekotka drzewna i kumak nizinny. Na uwagę zasługują rzadkie i chronione gatunki ptaków drapieżnych: orlik krzykliwy, trzmielojad, bielik, orzełek włochaty oraz puchacz. Ostała się także nieliczna populacja wyjątkowo pięknie ubarwionego i rzadkiego ptaka - kraski.
W lasach występują cenne ze względów łowieckich gatunki ssaków łownych: ryś, wilk, jeleń oraz łoś. Na otwartych terenach spotkać można: łasicę, gronostaja a nad wodami wydrę. Wieczorem na łowy wylatują chronione gatunki nietoperzy: gacek szary, borowiec wielki i mopek.
Na omawianym terenie już od średniowiecza ścierały się wpływy kultury wschodniej i zachodniej. Świadczą o tym obiekty budownictwa sakralnego kościoły, cerkwie i cmentarze. Większość z nich zlokalizowana jest w otulinie, natomiast w Parku godnym polecenia jest kościół w Werchracie, w którym znalazły schronienie rokokowe rzeźby z kręgu lwowskiego, przeniesione tam z Uchnowa. W Woli Wielkiej zachowała się cerkiew z 1755 roku a w Bruśnie Nowym - cerkiew z XVIII wieku, o trójdzielnej budowie.
Istniejący do 1944 r. Ludowy Ośrodek Kamieniarski w Bruśnie przyczynił się do stworzenia ciekawych pod względem artystycznym rzeźb, figur, krzyży przydrożnych, kapliczek i nagrobków wkomponowanych w krajobraz pól, przydroży, miedz oraz cmentarzy rzymskokatolickich, grekokatolickich i wojennych.
Najciekawsze osobliwości przyrodnicze i kulturowe można podziwiać wędrując oznakowanymi szlakami turystycznymi: SZLAK ZIELONY - rozpoczyna się w Horyńcu, wiedzie przez Dziewięcierz, Werchratę, Monastyrz, Jacków Ogród i kończy w Narolu. Nieopodal wsi Nowiny Horynieckie usytuowana jest drewniana kaplica Matki Bożej z XIX wieku. W otoczeniu kaplicy wybija kilka źródeł zmineralizowanej wody, której przypisuje się uzdrawiające działanie szczególnie w chorobach oczu. W okolicy Nowin Horynieckich szlak biegnie również w pobliżu projektowanego rezerwatu "Buczyna Horyniecka" a w Dziewięcierzu podziwiać można piękne jałowce pospolite w rezerwacie "Sołokija". Idąc dalej, na wzgórzu Monastyrz napotykamy na ruiny klasztoru o.o. Franciszkanów oraz cmentarz z I wojny światowej. Jest to również miejsce po cerkwi i klasztorze bazyliańskim (grekokatolickim). Szlak przebiega przez najwyższe wzniesienie Parku, tj. Wielki Dział. Zielony szlak od 1990 roku przybrał imię Brata Alberta. Dla poznania przyrody oraz rekreacji utworzono ścieżkę dydaktyczno - przyrodniczą "Horyniec - Nowiny Horynieckie". Trasa ścieżki "Horyniec - Nowiny Horynieckie" zaczyna się w parku zdrojowym w Horyńcu - miejscowości uzdrowiskowej. W parku zdrojowym znajduje się zakład przyrodoleczniczy oraz wiele ciekawie skomponowanych alei, grup drzew i krzewów ozdobnych. Przechodząc przez Horyniec dochodzi się do zespołu klasztorno-kościelnego o.o. Franciszkanów otoczonego pomnikowymi drzewami. Następnymi ciekawostkami przyrodniczymi jest starodrzew olchowy oraz zbiorowisko roślinne buczyny karpackiej. W lesie w Nowinach Horynieckich na pięknej polanie została wybudowana w XIX wieku kaplica na wodzie p.w. Matki Bożej. Ze źródełka bijącego spod kaplicy wypływa woda o właściwościach leczniczych. Na górce stoi krzyż ustawiony dla upamiętnienia idących na Lwów wojsk księcia Józefa Poniatowskiego. Powyżej piątego przystanku ścieżki urządzone jest miejsce ogniskowe ze stołami i ławkami. Ruiny klasztoru O.O. Franciszkanów oraz cmentarz wojenny z I Wojny Światowej na wzgórzu Monastyrz Innym atrakcyjnym szlakiem jest SZLAK ŻÓŁTY przechodzący zachodnią częścią Parku. Wychodzi również z Horyńca, poprzez wzgórze Kamienna Góra (369,6 m. n.p.m.), Dębiny i Jędrzejówkę. Trasa jego przebiega w pobliżu projektowanych rezerwatów "Buczyna Horyniecka" i "Dublen". Oba szlaki wiodą przeważnie okolicami zalesionymi. W okresie wędrówek późno - letnich i jesiennych jest okazja by zbierać grzyby, bowiem lasy te obfitują w duże ich ilości.
Park położony na terenie Roztocza Środkowego (makroregion Roztocze) i Równiny Biłgorajskiej (makroregion Kotlina Sandomierska). Powierzchnia parku wynosi 28980 ha (21305 ha - w województwie lubelskim, 7675 ha - w województwie podkarpackim). Otulina obejmuje 48726 ha. Park znajduje się na terenie gmin: Józefów, Aleksandrów, Łukowa, Obsza, Susiec, Narol, Cieszanów.
Park utworzono w 1988 r. w celu zachowania unikalnych walorów przyrodniczych, historycznych, kulturowych i krajobrazowych Roztocza oraz Puszczy Solskiej, a w szczególności zwartych kompleksów leśnych o charakterze puszczańskim z charakterystyczną florą i fauną, a także bogactwa krajobrazowego dolin rzek tworzących przełomy zwane "szumami" lub "szypotami" w strefie krawędziowej Roztocza i Kotliny Sandomierskiej.
Rezerwat "LAS BUKOWY" obejmuje powierzchnię 86,29 ha na terenie Nadleśnictwa Narol gm. Narol. Położony jest na wschodnim krańcu Roztocza Środkowego, na terenie Parku Krajobrazowego Puszczy Solskiej. Celem utworzenia parku jest zachowanie kompleksu lasów bukowo-jodłowych pozostałości lasów od niedawna rosnących na roztoczu, oraz olsy tworzące naturalny krajobraz. Teren rezerwatu obfituje w wiele egzemplarzy drobnych i wiekowych buków, poszczególne okazy buków w rezerwacie osiągają rozmiary pomnikowe, gdzie wysokość ich dochodzi do 40m. Na terenie rezerwatu do dziś przetrwał jeden egzemplarz modrzewia polskiego o pniu posiadającym poskręcane włókna drzewne, co jest ciekawostką. Utrzymująca się na przeważającym obszarze Parku zgodność gatunkowa drzewostanu z warunkami siedliskowymi , wpływa na wysoką stabilność fauny i flory.
Duża różnorodność siedlisk znalazła swoje odbicie w bogactwie gatunków tworzących runo, z których blisko 40 podlega ochronie gatunkowej, m.in.: czosnek niedźwiedzi, żywiec gruczołowy, rosiczka długolistna, bluszcz pospolity, podrzeń żebrowiec, widłak wroniec i spłaszczony, lilia złoto głów, listera jajowata, kosaciec syberyjski i storczyki. Wielkie kompleksy leśne, tereny podmokłe i dzikie stawy są ostoją dla wielu gatunków zwierząt, ptaków, zwierzyny leśnej jak i płazów i gadów. Zróżnicowany świat owadów reprezentują: siodlarka samotna, świerszcz szary, długi skrzydlak sierposz, modliszka, nadobnica alpejska. Płazy spotykane w parku to między innymi: ropucha szara, zielona i paskówka.
Gady żyjące w miejscowych lasach, łąkach i bagnach to ; zaskroniec, żmija zygzakowata, padalec, jaszczurki: zwinka i żyworodna. Kiedyś spotykano tu również gniewosza plamistego i węża Eskulapa.
Przedstawicielami ptaków są: bocian biały i czarny, głuszec, cietrzew, kraska, orlik krzykliwy, trzmielojad, orzeł bielik, orzełek włochaty, puchacz, kania czarna, czapla siwa, brzęczka, perkoz rdzawoszyi.
W lasach występują również ssaki łowne: ryś, jeleń, łoś, wilk,. Można spotkać : jenoty, łasice, gronostaje, piżmaki, wydry, bobry, kuny leśne, orzesznice, borsuki i wiele gatunków nietoperzy. W strumieniach żyją raki, pstrągi potokowe i lipienie.
W celu przybliżenia piękna i bogactwa przyrody na terenie rezerwatu utworzono, liczącą 1,5 km, ścieżkę przyrodniczo-dydaktyczną „BUKOWY LAS”. Składa się ona z czterech przystanków, na których można zapoznać się z różnymi ciekawostkami przyrodniczymi. Uwagę przyciągają zwłaszcza state, ponad 150-letnie buki i jodły o imponujących rozmiarach i pięknym pokroju. Domieszkę w drzewostanie stanowi jawor, klon zwyczajny i grab oraz sporadycznie brzoza, świerk i brzost. W trakcie przejścia Ścieszką można również zaobserwować ciekawostki ze świata zwierzęcego m.in. błotniste kąpielisko dzików zwane „babrzyskiem”, ślady ocierania się tych zwierząt o pnie, w celu oczyszczenia sierści z pasożytów, dziuplaste drzewa sprzyjające bytowaniu wielu gatunków ptaków. Na końcu ścieżki przyrodniczo-dydaktycznej znajduję się miejsce ze stołami wypoczynkowymi, gdzie można usiąść, pożywić się i odpocząć, delektując się ciszą i spokojem lasu.
Rezerwat „Minokąt” położony jest na wschodnim krańcu Roztocza Środkowego, w leśnictwie Kadłubiska. Został on utworzony 11 grudnia 1995 roku na powierzchni 23,47 ha.
Jest rezerwatem leśnym, którego celem ochrony jest zachowanie naturalnego lasu jodłowo-bukowego z charakterystycznym runem zespołu roślinnego buczyny karpackiej. Położenie rezerwatu na wschodnim krańcu Roztocza Środkowego sprawia, że na jego terenie przebiega wschodnia granica gromadnego występowania jodły i buka. Drzewostan tego zbiorowiska buduje jodła, w domieszce zaś sosna i świerk, rzadko zaś buk.
Tutejsze jodły imponują zarówno wymiarami jak i rzadko spotykaną żywotnością, na którą decydujący wpływ ma prawie nieskazitelne w tej okolicy powietrze atmosferyczne. Spośród jodeł występujących w rezerwacie, cztery (o wysokości 39-45 m i pierśnicy 330-358 cm.) uznane zostały za pomniki przyrody.
Warstwa krzewów na terenie rezerwatu jest słabo rozwinięta, prawie wyłączne jest to porost świerka i jodły. Równie słabo rozwinięte jest runo, w którym występują rośliny charakterystyczne dla podgórskiej formy buczyny karpackiej, w tym gatunki górskie, takie jak żywiec gruczołowaty czy szałwia lepka. Wśród flory rezerwatu trzy gatunki roślin naczyniowych tj.: gnieźnik leśny – Neottia nidus-avis, wawrzynek wilczełyko – Daphne mezerezum, widłak jałowcowaty – Lycopodium annotinum oraz trzy gatunki grzybów takich jak: sromotnik bezwstydny – Phallus impudicus, soplówka jadłowa – Hiericum coralloides i buławka pałeczkowata – Clavariadelphus pistillaris objęte są ścisłą ochroną gatunkową. Ze zwierząt spotkać tu można wiele pospolitych gatunków, między innymi: jelenia, sarnę, dzika, lisa, kunę leśną i inne.
Na terenie rezerwatu proponowana jest ścieżka dydaktyczna, składająca się z czterech przystanków. Jej celem jest poznanie naturalnego lasu jodłowo-bukowego z rzadkimi i chronionymi roślinami runa. Początek ścieżki znajduje się obok tablicy informacyjnej na południowo- wschodnim skraju rezerwatu.
