Cerkiew w Płazowie

Najwcześniejsze wzmianki potwierdzające istnienie świątyni są z roku 1621. Cerkiew została zbudowana na niewielkim wzgórzu na północ od obecnie stojącej murowanej budowli. W 1728 roku zdecydowano o wzniesieniu nowej cerkwi, ponieważ poprzednia znajdowała się w złym stanie technicznym. Nowa świątynia miała trójdzielną strukturę z prostokątnym babińcem i kaplicą na piętrze. Centralna nawa, mająca kształt zbliżony do kwadratu, otoczona była niewielkim trójbocznie zamkniętym prezbiterium, do którego później dobudowano zakrystię. Główne pomieszczenia zostały przykryte ośmiobocznymi kopułami z latarniami. W 1728 roku zbudowano drewnianą dzwonnicę. Karol Notz w inwentarzu zabytków z roku 1904 podaje, że drewniana cerkiew wraz z cmentarzem była otoczona starym, wysokim na metr murem, którego konstrukcja sugerowała wcześniejszą, znacznie wyższą zabudowę. 

Budowa cerkwi, która przetrwała do dziś, została zakończona w latach 1932-1936. Stara drewniana świątynia pełniła swoją funkcję jeszcze w trakcie budowy nowej. Choć jej stan techniczny był bardzo dobry, podjęto decyzję o jej rozbiórce, a pozyskany materiał wykorzystano do wypalania wapna, które posłużyło do otynkowania nowej cerkwi. Murowana budowla nie służyła jednak zbyt długo – po II wojnie światowej i wysiedleniu ludności grekokatolickiej z tych terenów, świątynia została opuszczona. W okresie PRL-u wykorzystywana była jako magazyn, w którym przechowywano m.in. nawozy sztuczne, co miało negatywny wpływ na stan jej wnętrz - szczególnie tynków.