Drewniana Cerkiew w Woli Wielkiej

Zespół cerkiewny w Woli Wielkiej to doskonały przykład XVIII w. drewnianej architektury sakralnej Kościoła Wschodniego, zachowujący klasyczny typ tradycji budowlanej. Jako całość zabudowy sakralnej – z cerkwią, dzwonnicą i cmentarzem, kamiennym murem – stanowi nierozłączny element lokalnego krajobrazu. Zabytek wyróżnia się wyjątkowymi walorami artystycznymi.

Obiekt powstał z fundacji wójta wsi Wasyla Szczirego oraz gromady wiejskiej. Już w 1784 roku cerkiew stała się świątynią filialną parafii w Lipsku, a od połowy XIX wieku – parafii w Krupcu (obecnie Narolu). W czasie remontu około 1844 roku do prezbiterium dobudowano drewnianą zakrystię, a we wnętrzu wykonano chór śpiewaczy. W 1893 roku malarz Joan Manastyrski wykonał polichromię,  w tym samym czasie przeprowadzono gruntowny remont, podczas którego dodano ośmiopołaciową, sferyczną kopułę z latarnią. W babińcu i prezbiterium wprowadzono sklepienia deskowe, rozbudowano zakrystię przedłużając ją w kierunku północnym, powiększono część otworów drzwiowych i wymieniono okna. W 1927 roku wymieniono gontowe pokrycie dachu na blaszane. Po II wojnie światowej cerkiew zaczęła pełnić funkcję kaplicy filialnej parafii rzymskokatolickiej w Lipsku. Po wybudowaniu nowego kościoła w 1994 roku cerkiew pozostaje nieużytkowana. Opiekę nad zespołem sprawują mieszkańcy wsi przy wsparciu Fundacji Pro Academia Narolense. W latach 2017-2020 wykonano szereg prac wzmacniających fundamenty oraz zabezpieczających drewnianą konstrukcję przed niszczeniem. 

Zespół cerkiewny znajduje się w centrum wsi, na niewielkim wzniesieniu, otoczony kamiennym ogrodzeniem. W północno-zachodniej części terenu stoi wolnostojąca dzwonnica z czasów budowy cerkwi. W obrębie ogrodzenia zachowały się liczne nagrobki z XIX i XX wieku wykonane w bruśnieńskich warsztatach kamieniarskich.